آموزش کارپردازان و کارمندان یک اصل حیاتی در هر تشکیلات است؛ وجود مدیران و کارکنان کارآزموده و توانا، باعث افزایش میزان کارآیی و کارآمدی سازمان می شود.
آموزش همواره به عنوان وسیله ای مطمئن جهت بهبود کیفیت عملکرد و حل مشکلات مدیریت مد نظر قرار می گیرد و فقدان آن نیز از مشکلات اساسی و حاد هر مجموعه می باشد؛ بدین منظور آموزش در تجهیز نیروی انسانی صفی یا ستادی و بهسازی و بهره گیری هرچه مؤثرتر از آن، یکی از مهم ترین و مؤثرترین تدابیر و عوامل بهبود امور سازمان به شمار می رود؛ لازم به ذکر است که امر آموزش، در سازمان ها فرآیندی همیشگی است؛ بر این اساس کارکنان در هر سطحی از سطوح جامعه، اعم از کارگرانِ ساده یا مشاغل پیچیده، محتاج آموزش و تعلم و فرگیری دانش و مهارت های جدید هستند و باید همیشه برای بهتر انجام دادن کار خود، روش ها جدیدی کسب کنند؛ همچنین هر وقت شغل آنان تغییر پیدا کرد، آموزش های نوینی را جهت تداوم در اجرای مأموریت هایی که از طرف اداره تعیین می شود، فراگیرند. (1)
در فرآیند آموزش، هیچ کس مستثنی نیست و سازمانی موفق و پویا خواهد بود که مسئولان و کارکنان در مسیر فراگیریِ علم قرار گیرند، پس لازم است در این حرکتِ علمی، از توسعه دانش برای مدیران آغاز و با آموزش کارمندان ادامه یابد:
1) ر.ک: مقاله «ضرورت و نقش آموزش در بهسازی نیروی انسانی در هزاره سوم».
