از دیگر اصول مدیریت اسلامی، مزین بودن مدیر به علم و آگاهی است؛ چنان که امام علی علیه السلام بر وجود تجربه و دانش شخص صاحب مسئولیت تأکید دارند و تنها در این صورت او را شایسته ی اطاعت می دانند؛ بر اساس مکتب مدیریتی آن حضرت که برگرفته از سیره نبوی می باشد، کسی که ریاست او بر پایه ی حکمت و معرفت بنا نشده باشد از سرپرستی معاف است، ایشان می فرمودند: «ای مردم! شما را به فرمان بری و شناخت از کسانی سفارش می کنم که از جهل و نادانی آنان در امان هستید».(1)
در آئین اسلام، بیرق مدیریت بر شانه هر فردِ ناآگاه و بی تجربه نیست بلکه «این پرچم را به دوش نمی کشد فردِ ی مگر آن که اهل بصیرت(2) و استقامت و دانای به موارد حق باشد». (3)
1) «أَیهَا النَّاسُ عَلَیکمْ بِالطَّاعَةِ وَ الْمَعْرِفَةِ بِمَنْ لَاتُعذَرُونَ بِجَهَالَتِه» (بحارالانوار: ج 2، ص 100).
2) ر.ک: مبحث «بصیرت» ص 162 و مبحث «علم و دانایی» ص 157.
3) امام علی علیه السلام: «لایحْمِلُ هذَا الْعَلَمَ إلَّا أهْلُ الْبَصَرِ وَ الصَّبْرِ وَ الْعِلْمِ بِمَواضِعِ الْحَقِّ» (نهج البلاغه: خطبه172).
