تصمیم گیری فرآیندی است که در تمام فعالیت های حوزه ی ریاست کاربرد داشته چنان که در هنگام طراحی و تنظیم مقررات و مأموریت های سازمانی از محصول تصمیم گیری استفاده می شود؛ از آنجا که برنامه ریزی مجموعه ای از تصمیمات هماهنگ محسوب می گردد، برخی از اندیشمندانِ علم مدیریت، تصمیم گیری را با برنامه ریزی مترادف می دانند. (1)
مأموریت، وظیفه ی مهمی است که در مقطعی از زمان باید انجام شود؛ در اکثر مأموریت ها، ریز وظایف مأمور تعیین می گردد و او نمی تواند از خود اِعمال نظر کند، ولی ماموریت هایی نیز وجود دارد که در آن ها کلیت کار مشخص شده و روش اجرا به عهده ی مامور گذاشته می شود.
مأموریت سازمانی، از جنس هدف است؛ هدفی بزرگ که سازمان می خواهد در زمانی طولانی به آن دست یابد.
تصمیمات در مأموریت های سازمانی، ویژه اند و به مواردی از قبیل هدف گذاری، تعیین روش، تخصیص منابع مربوط می شوند؛ در انجام رسالت های تشکیلاتی، اتخاذ تصمیمی قاطع و عقلایی بسیار با اهمیت است؛ چون بر اساس این برنامه هاست که سازمان به آرمان نهایی خود می رسد، بنابراین تصمیم گیری درباره ی برنامه ریزی و اجرای برنامه ها دقت ویژه ای می طلبد؛ امام علی علیه السلام در تبیین ارزش و ضرورت ثبات و جدیت در تصمیم، قاطعیت را یکی از صفات برجسته پیامبران الهی می دانند و در این باره می فرمایند: «ولی خداوند پیامبرانش را در تصمیم هایشان نیرومند و قوی، قرار داد».(2)
1) اصول مدیریت، کونتز: ص 173.
2) «لکنَّ اللَّهَ سُبْحانَهُ جَعَلَ رُسُلَهُ أُولِی قُوَّةٍ فِی عَزائِمِهِمْ» (نهج البلاغه: خطبه 234).
