در این شرایط تصمیم گیرنده نمی داند چه عاقبتی در انتظار اوست و نتیجه گزینشِ او چه عواقبی دارد؛ بنابراین باید بهترین روش ممکن را که به نظر او می رسد برگزیند و با توکل به خداوند به اجرا درآورد؛ همچنین سعی کند در انجام عمل اهمال نورزد و فرصت ها را از دست ندهد؛ در این حال «وقتی در صدد کار نیکی بر آمدی به آن اقدام کن؛ زیرا نمی دانی، بعد چه پیش خواهد آمد».(1)
در این وضعیت با آن که برای تصمیم گیری وقت هست، نباید بیش از حدِ نیاز بر روی موضوعی تمرکز کرد؛ زیرا ممکن است مدیر را در اتخاذ تصمیم دچار وسواس و دودلی نموده؛ و به دانسته های خود شک کند، پس «دانش خویش را به جهل تبدیل نکنید و در یقینتان تردید راه ندهید؛ زمانی که دانستید عمل کنید و هرگاه یقین کردید اقدام نمایید».(2)
1) امام صادق علیه السلام: «إِذَا هَمَمْتَ بِخَیرٍ فَبَادِرْ فَإِنَّک لَاتَدْرِی مَا یحْدُث» (الکافی: ج 2، ص 142).
2) امام علی علیه السلام: «لَا تَجْعَلُوا عِلْمَکمْ جَهْلًا وَ یقِینَکمْ شَکاً إِذَا عَلِمْتُمْ فَاعْمَلُوا وَ إِذَا تَیقَّنْتُمْ فَأَقْدِمُوا» (نهج البلاغه: حکمت 274).
