یک مدیر ایرانی مؤمن بخوبی می داند که در مسیر رشد و بالندگی شخصیتِ حقیقی و حقوقی او افراد بسیاری نقش داشته اند لذا همیشه قدردانِ زحمات و تلاش های آنان بوده و اهتمام آن ها را چه در زمان های گذشته و چه کوشش آن گرامیان را در زمانه حاضر از یاد نمی برد؛ اشخاصی همچون والدین، همسر و فرزندان همیشه مورد عنایت شخصی هر یک از مدیران بایست قرار داشته باشند، که «خداوند از کـسی خشنودتر اسـت، کـه خانواده خود را بیشتر در رفاه و نعمت قرار دهد»(1) و «هر کس به شایستگی در حقّ خانواده اش نیکی کند، خدا بر عمرش می افزاید»(2) و «ملعون آن است که خانواده اش را فرو نهد».(3)
البته تکریم گرایی مدیران در مراحل نخست بایست شامل اشخاصی باشد که در برپایی نظام دینی و استمرار آن که امروز او عهده دار بخشی از مسئولیت آن است نقش اساسی داشته و دارند که در این میان سه گروه بیشترین نقش را دارا بوده و لذا همیشه باید مورد تجلیل و احترام مدیران قرار گیرند:
الف) پیشگامان جهاد و شهادت: این اشخاص که در نظام اسلامی کم توقع ترین افراد هستند در مقاطع مختلف به دفاع از آرمان های نظام پرداخته و از جان و مال خود و عزیزانشان گذشته و هرچه داشته و دارند را تقدیم ارزش های اسلام نموده اند لذا نباید در پیچ وخم مدیریت ها خدمات آنان از یاد برود.
ب) عالمان و اندیشمندان: یک مدیر ارزشی به خوبی می داند نظام اسلامی برپایه اصول علمی و دینی بنیان گذاری شده که عالمان و دانشمندان نقش آفرین اصلی در این وادی بوده و هستند، پس تکریم و احترام به آن گران مایگان را فراموش نمی کند.
ج) پیشکسوتان کار و تلاش: در هر تشکیلات افرادی بوده اند که در سال های گذشته برای بالا بردن سطح کیفی و کمی محصولات و رضایتِ مراجعه کنندگان زحمت های فراوانی کشیده و امروز با سنین بالا یا بازنشسته شده و یا در گوشه ای از سازمان به صورت خاموش به ادامه فعالیت می پردازند؛ قدردانی از این افراد در واقع پاس داشت تلاش و مجاهدت همه تلاش گران است و به کارکنانِ کنونی نیز دلگرمی داده و سالمندان را نیز امیدی جدید به ارائه تجارب خود به جوانان عطا می نماید و باعث عزت بخشیِ ازکارافتادگان در فضای خانوادگیشان می گردد.
1) امام سجاد علیه السلام: «إنَّ أرضاکُم عِندَاللّه أسبَغُکُم عَلى عِیالِهِ» (بحار الأنوار: ج78، ص136).
2) امام صادق علیه السلام: «مَنْ حَسُنَ بِرُّهُ بِاَهْلِهِ زادَ اللّه فی عُمُرِهِ» (الکافی: ج 8، ص 219).
3) پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم: «مَلعونٌ مَلعونٌ مَن یضَیعُ مَن یعولُ» (الوافی: ج 17، ص 98).
