در این نوع راهبری، راهبر تاثیرهای استثنایی و بسیار عمیق بر سازمان و افراد آن می گذارد؛ به همین خاطر او را راهبر فرهمند (کاریزما) می نامند.
«فَرَهْمَندی» در لغت به معنی دارا بودن «شکوه خدایی» یا فَرِّ ایزدی است.
فرهمندی یکی از راه های نفوذ بر اشخاص بوده و جزء ویژگی های شخصیتی محسوب می شود و در حقیقت یکی از روش های کسب قدرت اجتماعی است؛ اشخاص فرهمند توده های مردم را به سوی خود جذب کرده و می توانند آن ها را به انجام کاری وادار کنند، بدون این که آنان احساس بی عدالتی نمایند؛ شخص فرهمند در میان دیگران محبوب است و حتی اگر موقعیت قانونی و رسمی نداشته باشد، می تواند بر هم نوعان تأثیر بگذارد.
افراد با عقاید قدیمی، فرهمندی یا کاریزما را عنایات ویژه ماورایی یا خصایل غیرعادی می دانستند؛ در حالی که امروزه بسیاری از جامعه شناسان معتقدند داشتن شخصیت فرهمند (کاریزماتیک) آموختنی و اکتسابی است.
دست کم دو عامل باعث توجه به راهبران فرهمند شده است:
نخست این که بسیاری از شرکت ها به تازگی برای ایجاد تحول به طور وسیع برنامه ریزی کرده اند؛ این چنین تغییراتی نیاز به راهبرانی دارد که بتوانند این برنامه های بزرگ را به اجرا درآورند.
دوم این که بسیاری چنین فکر می کنند که توجه بیش از حد به ویژگی ها، رفتار و شرایط باعث شده که در تئوری راهبری موضوع راهبری را به دست فراموشی بسپاریم. (1)
1) مقاله: «هدایت و رهبری در سازمان».
