کلمه ی راهبری را معمولاً در کنار واژه ی هدایت (راهنمایی) می آورند؛ بعضی از نویسندگان راهبری را معادل هدایت می شمارند و این دو را به جای هم استفاده می کنند؛ برخی نیز هدایت نیروی انسانی را یکی از وظایف اساسی مدیر تشکیلات می دانند و آن را «کار پیوسته ی تصمیم سازی و بیان آن تصمیمات در قالب دستورات مشخص و انجام دادن وظیفه به عنوان راهبر سازمان» تعریف می نمایند.
در هرحال هدایت معنوی افراد به عهده ی راهبران است؛ آن ها هستند که با عمل و گفتار و سیره ی خود مردم جامعه را هدایت می کنند و یا از انحراف بازمی دارند؛ بنابراین می توان گفت که هدایت مقطعی (که همان راهنمایی است) بر عهده ی مدیران و هدایت معنوی و دائم بر عهده ی راهبران می باشد. از این روی خداوند «پیامبرانش را برانگیخت و پیاپی به سوی مردم فرستاد تا پیمان فطری را از آنان بخواهند و نعمت فراموش شده (توحید) را به یادشان آورند و با برهان و دلیل با ایشان سخن بگویند و گوهر نهفته عقل ها را بارور سازند و نشانه های قدرت خداوند را به ایشان نشان دهند».(1)
1) امام علی علیه السلام: «فَبَعَثَ فیهِمْ رُسُلَهُ وَ واتَرَ الَیهِمْ انْبِیائَهُ لِیسْتَاءْدُوهُمْ میثاقَ فِطْرَتِهِ وَ یذَکرُوهُمْ مَنْسِی نِعْمَتِهِ وَ یحْتَجُّوا عَلَیهِمْ بِالتَّبْلیغِ وَ یثیرُوا لَهُمْ دَفائِنَ الْعُقُولِ وَ یروُهُمْ ایاتِ الْمَقْدِرَةِ»(نهج البلاغه: خطبه 1).
