سبک راهبری، رفتاری است که وقتی راهبر بخواهد اعضای سازمان یا مردم را در جهتی مناسب هدایت کند، از خود بروز می دهد؛ با بررسی های گوناگون درباره ی سبک و رفتارهای راهبری در دیدگاه غیراسلامی مشخص می شود که رفتار راهبران هنگام هدایت سازمان معمولاً دو بُعد اصلی دارد؛ یک بُعد آن به وظیفه و کار عنایت داشته و در پی حصولِ تلاش بیشتر کارمندان است که «وظیفه مداری» نامیده می شود و بُعد دیگر توجه به شخصیت انسان است و کارمندمداری، انسان گرایی را سرلوحه رفتار خویش قرار داده که آن را «رابطه گری» می نامند. (1)
نظریه پردازانِ علمِ مدیریت و راهبری، برای هر یک از این رفتارهای «وظیفه مداری» و «رابطه گری» درجات کم و زیاد تعیین می کنند و سپس چهار سبک راهبری ویژه پیشنهاد می کنند:
آمرانه: وظیفه مداری او زیاد و رابطه گری او کم؛ در این حال راهبر ارتباطِ دوستانه به افراد ندارد و با صدور دستورالعمل ها، امورات را انجام می دهد.
متقاعدکننده: وظیفه مداری او زیاد و رابطه گری او نیز زیاد؛ راهبر در پی کار فراوان کارمندان هست ولی با همه ارتباط عاطفی دارد.
تفویض: وظیفه مداری او کم و رابطه گری او نیز کم؛ او راهبری است که امورات را به دیگران واگذار می کند.
مشارکتی: وظیفه مداری او کم و رابطه گری او زیاد؛ راهبر در پی ایجاد روابط بین اشخاص است تا در سایه ی شراکتِ همگان، کارها به پیش رود.
جدای از این سبک ها بسیاری از مدیران دارای روش و سبکی ویژه هستند که با خُلقیات و روحیات خودشان تطابق دارد و اجرای آن برایشان در محل مدیریت ساده تر است و تعداد کمی از آنان می توانند دقیقاً یکی از سبک های فوق الذکر را اجرا نمایند.
1) مبانی سازمان و مدیریت: ص 293-294.
