از لحاظ سطوح سازمانی برنامه ریزی را به دو دسته ی «راهبری» و «عملیاتی» تقسیم می کنند؛ برنامه ی راهبری، طرح های بلندمدتی است که در سطوح عالی سازمان ترسیم می شود.
طرح های بلندمدت به سازمان کمک می کند تا ارزیابی درستی از نتایج عملیات به دست آید و عواقب کار اندیشیده شود؛ همچنین برای هم افزایی، مشارکت، تعیین اولویت ها و هماهنگی امورِ درازمدت تدابیر صحیح صورت گیرد.
برنامه های عملیاتی، کوتاه مدت بوده و به اتخاد تصمیماتی مربوط می شوند که تحقق آن ها آسان تر است؛ از نظر میدان فعالیت، محدود هستند و در سطوح پایین تهیه می گردند؛ این برنامه ها هدف هایی را دنبال می نماید که به وسیله ی ریاست یا مدیرانِ مافوقِ سازمان معین شده اند؛ برنامه ی عملیاتی وسایل رسیدن به هدف های راه بردی تشکیلات را تشریح می کنند.
در تمام برنامه های بلندمدت (راه بردی) و کوتاه مدت (عملیاتی) ضروری است که همه ی عواقب امور سنجیده گردد و برای هریک از ناهنجاری ها، راه کار در نظر گرفته شود و «آن گاه که در مورد کاری تصمیم گرفتی از عاقبت نامطلوب آن اجتناب کن».(1)
1) امام علی علیه السلام: «إِذَا هَمَمْتَ بِأَمْرٍ فَاجْتَنِبْ ذَمِیمَ الْعَوَاقِبِ فِیهِ» (تصنیف غررالحکم و دررالکلم: ص476، ح 10926).
