فرهنگ دین داری در سازمان عبارت است، از بینش و باور قلبی به اصول آئین و اجرای آداب، احکام شرعی و اخلاق که منجر به دین باوری و رعایت موازین اسلامی و تخلق کارکنان به صفات پسندیده شده و باعث یک دلی بین افراد گردد.
قرآن کریم «فرهنگ دینی» را اساسی ترین و اصلی ترین ملاک اتحاد افراد دانسته و نفوذ آن را از تأثیر حاصل از تمام ثروت زمین افزون تر می داند،(1) که نمونه آن، مؤمنان مخلصی که گِرد پیغمبر اکرم را گرفته و از هیچ گونه فداکاری مضایقه نمی کردند، قبلاً مردمی از هم پراکنده بودند که با همدیگر دشمنی می ورزیدند؛ خداوند در شهر مدینه نور هدایت را روشن ساخت و در میان آن ها الفت ایجاد کرد و بدین سان فرهنگ دینی، اولین عامل مهرورزی قرار گرفت، «خدای دین اسلام را طریق روشنایی و وسیله ی نورانی شدن نشانه ها مقرر فرمود که بر پایه آن، دل ها با یکدیگر انس می گیرد و برادری و همبستگی افزون می شود».(2)
1) سوره انفال، آیه 63.
2) امام علی علیه السلام: «فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ جَعَلَ الْإِسْلَامَ صِرَاطاً مُنِیرَ الْأَعْلَامِ مُشْرِقَ الْمَنَارِ فِیهِ تَأْتَلِفُ الْقُلُوبُ وَ عَلَیهِ تَآخَی الْإِخْوَانُ» (الکافی: ج 5، ص 371).
