در مدیریت اسلامی، خدای متعال مرکز پرگار تمام تلاش ها و حرکت ها است، لذا هر یک از مدیران و کارکنانِ مؤمن با نام او کار را آغاز و بر او توکل نموده، در همه اعمال او را ناظر و شاهد بر اَعمال دانسته و خویشتن را در قبال فرصتی که خداوند به آنان داده مسئول می دانند، از او کمک و استعانت می جویند، هرچند طالب موفقیت در عمل هستند ولی با جان و اموال خود با خدا معامله می کنند و در پی انجام وظیفه ای هستند که بر شانه خویش احساس نموده اند.
یک مدیر ایرانی مسلمان، فقط خداوند را لایق عبادت و بندگی می داند و انقیاد از او و کسانی که در مسیر او گام برمی دارند و حکم می رانند را لازم می شمرد، لذا تمکین از رییس مافوق را تا آنجا لازم می پندارد که مطابق با «حق» باشد و به نافرمانی از «حق» نیانجامد؛ چنان که حضرت علی علیه السلام هنگامی که مالک اشتر را به حکومت مصر منصوب کردند، مردم آن سرزمین را با نامه ای مورد خطاب قرار داده و فرمودند: «فرمانش را در آن چه مطابق حقیقت است پیروی نمایید».(1) پس در مدیریت اسلامی، اطاعت مطلق و بدون قید و شرط از مدیر بی معناست.
1) «أَطِیعُوا أَمْرَهُ فِیمَا طَابَقَ الْحَق» (همان: نامه 38).
