در میان منابع متعلق به هر سازمان توجه به منبع انسانی از اهمیت بسیاری برخوردار است؛ متمرکز شدن بر مدیریت منبع انسانی اعم از حقوق و دستمزد و آموزش و توسعه، باعث پرورش نیروی کار متعهد، شایسته و نتیجه بخش می شود.
در هر دستگاه امور رفاهی کارکنان سازمان از موضوعات مهم مورد بحث است؛ مدیران مجموعه باید در مدیریت منبع انسانی خود، علاوه بر توجه به کارمندان، تدابیری در راستای آسودگی خانواده های ایشان را نیز مورد عنایت ویژه قرار دهند؛ امیرالمؤمنین علیه السلام در قسمتی از نامه ی پنجاه و سوم نهج البلاغه می نویسند: «و بایستی برگزیده ترین سران سپاهت نزد تو کسی باشد که در کمک به سپاهیان مواسات را رعایت کرده و از توانگری خویش به آنان احسان کند به اندازه ای که بتواند جنگجویان و خانواده هایشان را که از خود به جای نهاده اند اداره نماید تا دغدغه رزم آوران در جنگ با دشمن یک اندیشه باشد، چرا که التفات تو نسبت به آن ها دل هایشان را متوجه تو می گرداند».(1)
در نوع شناسی (تیپولوژی) اشخاص، نیروهای آرمان خواه و هدفمند در مقابل افراد مناسبت گرا قرار می گیرند؛ هدف گراها در مسیر تحقق اهداف تشکیلاتی به کارکنان توجهی نمی کنند و روابط سازمانی را مهم نمی دانند؛ اما مناسبت گراها دستیابی به آرمان های مجموعه را منوط به ریز مناسبات اخلاقی با کارمندان و دست اندرکاران تشکیلات می دانند و گرچه دیرتر به مقصود می رسند، ولی انسجام بین کارگزاران و کارگران را تحکیم می بخشند؛ در مدیریت های هدف گرا، غالباً شکنندگی، بیشتر، اما ثمربخشی سازمانی، سریع تر صورت می گیرد.
1) «وَ لْیکنْ آثَرُ رُئُوسِ جُنْدِک عِنْدَک مَنْ وَاسَاهُمْ فِی مَعُونَتِهِ وَ أَفْضَلَ عَلَیهِمْ مِنْ جِدَتِهِ بِمَا یسَعُهُمْ وَ یسَعُ مَنْ وَرَاءَهُمْ مِنْ خُلُوفِ أَهْلِیهِمْ حَتَّی یکونَ هَمُّهُمْ هَمّاً وَاحِداً فِی جِهَادِ الْعَدُوِّ فَإِنَّ عَطْفَک عَلَیهِمْ یعْطِفُ قُلُوبَهُمْ عَلَیک» (نهج البلاغه: نامه 53).
