آیات قرآن کریم و سیره و سخنان معصومین بر این حقیقت استوار است که مقصود نهایی از خلقت انسان، رسیدن به زندگانی جاویدان بوده و دنیا عرصه ای برای آمادگی حیات آخرتی و «هدف اصلی در زندگی، قیامت می باشد».(1)
این اعتقاد نه تنها بر فکر و اندیشه انسان اثر می گذارد بلکه به اَعمال او جهت می دهد؛ چرا که در این صورت یک مدیرِ مؤمن و متدین تمام کارها را نه به سبب پاداش دنیایی بلکه برای رضایت الهی و جزای اُخروی انجام داده و دلبسته ی موهبت های زمانه نمی شود و دنیا و آخرت را لازم و ملزوم یکدیگر می داند.
از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم است که: «بنده از دنیایش جهت آخرت، از زندگیش برای مرگ و از دوران جوانیش به قصدِ وقتِ گرفتاری، توشه برمی دارد؛ به راستی که دنیا به جهت شما آفریده شده و شمایان از بهر عُقبا خلق گشته اید».(2)
در رفتار سازمانی دینی، مدیر در این دنیا زندگی و در بخشی از زمین حکمرانی می کند، اما تلاش او جهت آبادانی آخرت و روی سپیدی در محشر است.
توجه بدین نکته ضروری است که اسلام هرگز نمی خواهد اهمیت مواهب الهی را در جهان هستی نفی کند، بلکه می خواهد با یک مقایسه ی صریح و روشن ارزش این زندگیِ زودگذرِ دنیا را در برابر حیات ابدی آخرت مجسم سازد؛ آموزه های دینی به انسان هشدار می دهد که اسیر نعمت های ظاهری نشود و هیچ گاه سرمایه ی بزرگ خود و ارزش های اصیل خویش را با عطایای مادی معاوضه نکند.
1) امام علی علیه السلام: «فَإِنً الغَایةَ القِیامَةُ» (تصنیف غررالحکم و دررالکلم: ج 6، ص 244).
2) «فَلْیتَزَوَّدِ الْعَبْدُ مِنْ دُنْیاهُ لآِخِرَتِهِ وَ مِنْ حَیاتِهِ لِمَوْتِهِ وَ مِنْ شَبَابِهِ لِهَرَمِهِ فَإِنَّ الدُّنْیا خُلِقَتْ لَکمْ وَ أَنْتُمْ خُلِقْتُمْ لِلْآخِرَةِ» (مجموعه ورام: ج 1، ص 131).
