چه بسیار مجال هایی که در اختیار مدیر قرار می گیرد ولی به خاطر تعلل و تأخیر در تصمیم و عمل از دست می رود، «فرصت هاى نیک را دریابید که همچون ابر می گذرند»(1) و آثاری جز اندوه از خود به جای نمی گذارند؛ «مهلت زود از بین خواهد رفت و کُند برمی گردد»،(2) پس «فرصت را در وقتش غافل گیر کن که چون فوت شد دیگر به آن دسترسی نخواهی داشت»،(3) از سویی، ترک مجال ها علامتِ نادانی در انجام کار و «واگذاشتن فرصت در زمانِ امکانِ آن، نشانه ی حماقت می باشد»،(4) لذا «بهترین ترین رأی و اندیشه آن است که آدمی فرصت ها را از کف ندهد تا غصّه ها دچار او نشود».(5)
1) امام علی علیه السلام: «اِنتَهِزُوا فُرصَ الخَیرِ فَإنَّها تَمُرُّ مَرَّ السَّحابِ» (تصنیف غررالحکم و دررالکلم: ص473، ح 10810).
2) «الْفُرْصَةُ سَرِیعَةُ الْفَوْتِ وَ بَطِیئَةُ الْعَوْدِ» (همان: ص 473، ح 10812).
3) «غافِصِ الفُرصَةَ عِندَ اِمکانِها فَاِنَّک غَیرُ مُدْرِکها بَعدَ فَوتِها» (همان: ص 473، ح 10825).
4) «مِنَ الْخُرْقِ تَرْک الْفُرْصَةِ عِنْدَ الْإِمْکان» (همان: ص 474، ح 10843.).
5) «أَفْضَلُ الرَّأْی مَا لَمْ یفُتِ الْفُرَصَ وَ لَمْ یورِثِ الْغُصَصَ» (همان: 473، ح 10817).
