بسیار روشن است که برنامه ریزی باید بر حسب زمان صورت گیرد؛ مدیران بخش های مختلف سازمان، برای اجرای یک برنامه وقت آغاز، پایان، محدودیت و سقف زمانی خاصی را در نظر می گیرند، یعنی «روز و شب تو، گنجایش تمام نیازهایت را ندارند؛ پس آن ها را میان کار و استراحت خویش تقسیم کن».(1)
مدیرِ ایرانیِ موفق و متعهد تلاش دارد، تمام امور در وقتِ مقتضی و بدون اتلاف فرصت ها صورت گیرد و هیچ عملی از امروز برای فردا نماند؛ او با برنامه ریزی برحسب زمان، اوقات خود و سازمان را مدیریت می کند، و «برنامه روزانه را در همان وقت انجام، زیرا هر روز را کاری مخصوص به همان روز است».(2)
از بُعد زمانی می توان برنامه ها را به سه دسته طولانی مدت، میان مدت و کوتاه مدت تقسیم کرد؛ هدف های کوتاه مدت، راه های رسیدن به آرمان های بلندمدت هستند و ضروری است که مانند هدف های بلندمدت، واقعی، قابل اندازه گیری، اولویت بندی شده، انگیزه دهنده و سازگار با سایر هدف ها باشند؛ مدیران میانی یا واحدهای ستادی، در برنامه ریزی های کوتاه مدت یا اجرایی، طرح ها را به مجموعه هایی از کارها یا عملیات تقسیم بندی می کنند که به آن ها پروژه گفته می شود. (3)
1) امام علی علیه السلام: «إِنَّ لَیلَک وَ نَهَارَک لَایسْتَوْعِبَانِ لِجَمِیعِ حَاجَاتِک فَاقْسِمْهَا بَینَ عَمَلِک وَ رَاحَتِک» (تصنیف غررالحکم و دررالکلم: ص 480، ح 11035).
2) امام علی علیه السلام: «وَامضِ لِکلِ یوْمٍ عَمَلَهُ فَإنَّ لِکلِ یوْمٍ مَا فِیهِ» (نهج البلاغه: نامه 53).
3) ر.ک: مبحث «نظارت بر روند اجرای پروژه» ص 376.
