«دانش میراثى گرانبهاست»(1) و بهره مندی از علم، تخصص و آگاهی در دنیای امروز، ضروری است به گونه ای که قرآن کریم توانایی علمی را از ویژگی های یک زمامدار باکفایت می داند و به داستان یوسف مَثل می زند که چون از زندان آزاد شد، حاکم مصر در صدد برآمد تا مسئولیتی به وی واگذار کند؛ او در جواب به صفت امانت داری و علم خود اشاره فرمود. (2)
کسی که در رأس امور قرار می گیرد علاوه بر کسب علومِ مورد نیاز باید آن را در جامعه بکار گیرد زیرا «پست ترین دانش آن است که سر زبان مانده، و برترین علم آن می باشد که اثرش در اندام و ارکان ظاهر گردد»(3) و تبلور خارجی داشته باشد، یعنی دانشجو بایستی در پی علومی بوده و رشته هایی را برگزیند که بتواند در راستای آن معلوماتِ آموخته، خدمت نماید و در بخش تشکیلاتی نیز مدیران را به مرحله ای از دانش و پختگی رساند که در برنامه ریزی های سازمانی به طور منطقی با مسائل و پدیده ها برخورد کنند و بر احساسات و عواطف زودگذر خویش مسلط باشند؛ تحقق این امر زمانی امکان پذیر است که مدیر دارای معلومات کافی بوده و در جریان حوادث جامعه ورزیده شده باشد و بتواند در برنامه ریزی از اندوخته های تحصیلی و باورها و تجربیات خود به درستی استفاده کند. (4)
1) امام علی علیه السلام: «الْعِلْمُ وِراثَةٌ کریمَةٌ» (نهج البلاغه: حکمت 5).
2) سوره یوسف، آیه 55.
3) امام علی علیه السلام: «اَوْضَعُ الْعِلْمِ ما وَقَفَ عَلَى اللِّسانِ، وَ اَرْفَعُهُ ما ظَهَرَ فِى الْجَوارِح وَ الاَرْکانِ» (نهج البلاغه: حکمت 92).
4) ر.ک: مبحث «توسعه ی دانش مدیریت» ص 331.
