در سازمان ها و دستگاه های اداری، کارکنان به علت یک نواختیِ شغل، خسته شده و نیاز به جابه جایی در سِمَت های خویش دارند؛ مدیران باید به این امر توجه داشته و طبق دوره های زمانی خاص، گردش کارکنان در جایگاه های مرتبط صورت گیرد؛ در جابجایی ها مصلحت تشکیلات و نیرو بایست مدنظر قرار گرفته، به گونه ای که این اقدام نه ضرری برای سازمان در پی داشته و نه به زیان کارمندان باشد؛ در بعضی از موارد مدیران ناچارند برخی از افراد را به علت کم کاری و یا عدم قابلیت لازم، به مراتب پایین تر و در پُست های نازلتر بگمارند؛ در این صورت نیز باید از نیروی جابه جا شده، دلجویی گردد تا او نیز پس از جابه جایی بتواند با قوّت به کار خود ادامه دهد.
امام علی علیه السلام وقتی دید محمد ابن ابی بکر در فرمانداری مصر ناتوان است، مالک اشتر را به جای او مأموریت داد؛ سپس نامه ای جهت دلجویی محمد ابن ابی بکر نوشت و سِمتی ساده تر برای او آماده کرد تا هم مدیری لایق به کار گماشته گردد و هم مدیران معزول از حکومت، ناخشنود نباشند و شغلی متناسب با ظرفیت ها و لیاقت های خود داشته باشند.
جابجایی اشخاص و معاونان تخصصی سازمان از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده که باید تمام جوانب کار در نظر گرفته شود؛ برای مثال با کمبود نیروهای متخصص اقتصاددان و حساسیت نظام کشور نباید از آنان در سمت های صرفاً سیاسی و یا مدیریت های عمومی استفاده کرد؛ البته گاه به دلایل موجه لازم است در بین افراد کارشناس و جایگاه های اختصاصی نیز گردش نیرو صورت گیرد؛ در این مورد نیز بایست ملاک های شخصی و حُب و بُغض های فردی کنار گذارده شده و با مشورت با کارشناسان مُجرّب و دلسوز جابجایی ها با حداقل ضررها و در جایگاهی نزدیک به تخصص او صورت پذیرد.
از آنجا که بسیاری از امور در یک سازمان دولتی به وسیله ی تجربه به دست می آید و اکثر اطلاعات سودمند را نمی توان با دستورالعمل و حتی کتاب و مقاله به نسل بعد و افراد دیگر منتقل نمود، باید معاونان و مدیران دارای ثبات در کار و مسئولیت باشند؛ نباید به دلایل سیاسی هرچند گاهی آنان را عزل کرد؛ چرا که در این صورت ضرر آن متوجه ی نظام خواهد شد.
