کادرسازی فرایندی است که طی آن نیروهای مستعد و مؤمن شناسایی و زمینه های رشد و ارتقای علمی، معنوی و کسب مهارت های فنی آن ها فراهم می شود و در بخش های مختلف سازمانی تحت نظارت مدیران متعهد و متخصص و مربیان کارآزموده به کار گرفته می شوند.
شکوفایی و پرورش استعدادها به عنوان مهم ترین رکن کادرسازی امری است که یک مدیرِ ایرانیِ با تجربه سازمانی باید نسبت به آن اهتمام داشته باشد و در این راه با تربیت کارمندان متدین، خوش ذوق، متخصص و کارآمد زمینه را برای ارتقای کمی و کیفی کارکنان در سازمان فراهم سازد.
بدیهی است که هرگونه بی توجهی به امر کادرسازی در سازمان ها موجب خسارات جبران ناپذیر می گردد که دلسردی کارمندان قدیمی در اثر فشارهای وارده را در پی داشته و سببِ افت کمی و کیفی فعالیت ها و واگذاری عرصه به نااهلان خواهد شد؛ بنابراین جهت رفع این تهدیدها و تحصیل فرصت های انسانی باید برای تربیت نیروهای جوان و خلاق از تمام فرصت ها استفاده شود.
یکی از اقدامات اساسی حضرات معصومین علیهم السلام تربیت افرادی برجسته بود؛ برای نمونه امام باقر و امام صادق با انتخاب اشخاص باهوش و مؤمن، به پرورش آنان می پرداختند؛ این افراد، آن چنان مورد اطمینان آنان قرار می گرفتند که به نمایندگی از سوی آن امامان بر کرسی تدریس و خطابه می نشستند و نیازهای دینی مسلمانان را پاسخ می گفتند، چنان که امام باقر علیه السلام به «ابان بن تغلب» می فرماید: «در مسجد مدینه بنشین و برای مردم فتوا صادر کن؛ من از این که مانند تو در بین پیروانم باشد بسیار خوشحالم».(1)
یکی دیگر از تربیت یافتگان امام صادق علیه السلام، «مؤمن الطاق» است؛ او متخصص در علم کلام و فن مناظره بود و با هریک از مخالفانِ تشیع گفتگو می کرد وی را محکوم می ساخت؛ امام جهت ارتقای سطح علمی او کسانی را که برای پرسش و پاسخ و بحث و مجادله به نزد ایشان می آمدند؛ به مؤمن الطاق ارجاع می داد و او همه را مجاب می نمود. (2)
تربیت علمی و کادرسازی پژوهشی امام صادق علیه السلام آن چنان عمیق بود که برخی از شاگردان ایشان به درجات بسیار بالایی نائل می شدند و از استوانه های علمی دین می گردیدند؛ برای نمونه امام صادق علیه السلام درباره ی چهار تن از اصحاب خود، به نام های محمد بن مسلم، ابوبصیر، برید و زراره می فرماید: «این چهار نفر افرادی پاک و امین خدا در بیان حلال و حرام هستند، اگر اینان نبودند، آثار نبوت قطع و کهنه می شد».(3)
تعلیم دانش پژوه و انسان های وارسته، مختص امام باقر و امام صادق علیه السلام نبود، بلکه تمام امامان همام توانستند شاگردان و نیروهایی چنان عالم و کارآمد تربیت نمایند که نام آن ها در تاریخ جاودانه بماند و هریک منشأ آثار فراوانی در دین اسلام شوند؛ آنان توانستند در مقاطع مختلف با کج روی ها مبارزه کنند و به جهاد علمی و عملی برخیزند.
1) «اِجلِس فِی مَسجِـدِ المَدِینَةِ وَ اَفتِ النَاسَ فَاِنی اُحِبُ اَن یـری فِی شِیعَتِی مِثلُک» (الإحتجاج: ج 2، ص327).
2) همان: ج 3، ص 163 ـ 160.
3) «أَرْبَعَةٌ نُجَبَاءُ أُمَنَاءُ اللَّهِ عَلَی حَلَالِهِ وَ حَرَامِهِ لَوْلَا هَؤُلَاءِ انْقَطَعَتْ آثَارُ النُّبُوَّةِ وَ انْدَرَسَتْ» (وسائل الشیعه: ج27، ص 142).
